Тоа се викаше љубов, нешто постаро од луѓето и од самата пустина, а кое сепак секогаш со иста сила, избликнува кога ќе се сретнат два погледи кога и да е.
И кога ќе се сретнат тие личности и ќе се вкрстат нивните погледи, сето минато и сета иднина го губи секое значење и постои само тој миг и таа неверојатна сигурност, дека сите нешта под сонцето ги има испишано една иста рака.
Рака која ја буди љубовта и која создала една душа близнак за секоја личност што работи, што се одмора и што бара богатство под сонцето зошто без тоа ниту еден ден на човечката раса нема да има смисла.
.-Пауло Коелјо
Leave a Reply