Не можам очи да затворам, а толку сакам да заспијам за да те видам. Единствено кога ќе ги затворам очите те гледам, тука си, а добро знам дека не си!
Но, не можам! Така ноќи и ноќи.
Причина?
Јасно како ден. И птиците на гранките знаат, ти си причината, само ти!
Причина си што ги дочекувам зорите будна и уморна, ме оставаш без сон и си одиш.
Причина си за преголемата доза љубов на кое го навикнав телото, срцето, а и умот се предаде. Виде не виде, не може против порок каков што си ти. Мој порок, но и мој лек.
Причина си за секоја тишина, која ја слушам кога го изговара твоето име.
Причина си за секој проблем, ама и за секое решение.
Причина си за секој збор што го потиснувам во себе, велејќи си- не е време, немој сега. И така секој нареден збор, секој нареден.
Причина си за оваа бледо лице, испукани усни и мрачен поглед од кој и мракот би се засрамил.
Причина си за секоја солза и од тага, ама и од среќа. И како сега да те убијам во себе кога ти си мојот живот?
Причина си што оваа душа е без душа, само се тегне како конец, некаде ќе се искине и тоа засекогаш.
Причина си за овие четири ѕида кои ми станаа сѐ. Не велам залудно дека има нешто во тебе што го враќа часовникот и уште покажува време за љубов!
Причина си за секој кошмар кој будна го сонувам, но и секое убаво утро кога ти ќе изгрееш!
Причина си за секој чекор повеќе, но и за бум, кое се слуша кога ќе се струполи оваа рането тело, од куршум кој ме погодува, ме ранува, а пак сум жива.
Причина доволно добра да живеам, но исто така и доволно добра да умрам! Биди само едно нешто, само едно!
Причина да не зажалам никогаш што те сакам без причина!
Калимеро
Leave a Reply