Дали ќе ми веруваш ако ти кажам дека можеби не знам се’ за тебе, но дека знам дека има некој на овој свет кој ти недостасува? И да ти кажам искрено сеедно дали ќе помислиш дека сум луд, дека зборувам глупости или дека сум еден од оние кои мислат дека се најпаметни.
Бидејќи, ако ме прашаш, нормално ми е во овој ненормален свет да имаш некој кој го немаш. Нормално ми е да сакаш некој до крајот на животот, а да знаеш дека таков живот повеќе не постои. Нормално ми е да чекаш некој, а да знаеш дека тој некој нема да дојде. Сигурно се прашуваш како тоа сето го знам, без некој нешто да ми каже?
Знам, бидејќи и јас ги немам. А ми недостасува и мене. Некој кој ми вети дека цел живот ќе ме чува, а ниту својот живот не го сочува. Некој кој ми кажа дека ќе се врати брзо и од тогаш времето никогаш поспоро не поминува. Некој чие презиме гордо го чувам, некој кој ме научи да живеам, но не и да преживеам. Знам дека и тебе ти недостасува Онаа која ти даде живот. Жената која по најнежните делови од душата те гушкаше и сепак те сочува. Знам дека ти недостасува и Тој кој ти вети дека ќе те носи до олтарот, со тебе ќе танцува прв на најубавата веселба.
Ти недостасува и Онаа со која вечно се караше околу облеката, а душата најповеќе знаеше да ти ја среди. Оној кој се наслуша за твоите проблеми и ти вети дека ќе бидете до крајот на животот најдобри пријатели. И Онаа со која си вети дека ќе го нашараш пасошот со печати на вашите омилени држави. Ти недостадуваат баба ти и дедо ти, нивните ишарани лица со бори.
И кога сме веќе кај тоа што ми недостасува, нема да се лутиш ако ти кажам дека ми недостасуваат и минатите времиња?
Leave a Reply