Доаѓа време кога повеќе не можеш да бидеш така наивна. Дури им завидуваш на оние кои можат…Престануваш да мислиш дека еднаш ќе ги завршиш сите работи и дека ќе се одмориш.
Но, веќе добро знаеш дека напнатоста не е однадвор, туку одвнатре. Престануваш да доживуваш пасивна агресија, како воздржаност или животна мудрост. ‘Тепаш’ таму каде што треба да ‘тепаш’. И сфаќаш дека поводи нема толку многу.
Не прифаќаш повеќе отсуство како присуство. Почнуваш да веруваш во својата интуиција. Ги препознаваш волците во јагнешка кожа. Дури и кога се во многу скапа кожа. Дури и кога многумина не ги препознаваат. Дури и ако сите зборови се ‘на место’.
Гледаш во насмевката и сфаќаш, за што се работи. Од една насмевка те фаќа мачнина и губиш воздух, а друга пак срцето ти го отвора..
Престануваш да го прифаќаш дивеењето како љубов, а скриената заводливост како вистинско интересирање. Гледаш низ, преку, длабоко. Престануваш да се воодушевуваш. Гледаш убаво, се сеќаваш на ужасното и го соединуваш сето тоа во човечко.
Не одиш таму каде што има проблеми, туку таму каде е појасно и подлабоко. Дозволуваш да им се налутиш на луѓето, но престануваш да им се одмаздуваш, знаејќи дека Универзумот многу подобро ќе се снајде од тебе.
Зборуваш од срце и стануваш веднаш чујна. Но, ако срцето молчи, тогаш молчиш. Помалку се сомневаш во својата вистина, останувајќи видлива.
Одговараш за своето мислење и губиш интерес да го докажуваш. Престануваш да бараш надворешен ориентир и апсолутна вистина. Почнуваш да го споредуваш внатрешното и надворешното, одредувајќи ја точката на пресекот.
Престануваш да ги потценуваш тие кои не ти се допаѓаат. Бараш начини да ги воздигнеш. И што е најважно, престануваш да се потценуваш и да се срамиш од себе. Можеш да издржиш. Да прашаш повторно, да објасниш уште еднаш, да ја признаеш својата неисправност.
Престануваш да страдаш и да се убиваш себеси, поради тоа што падна, туку просто ќе станеш, ќе се истресеш и одиш понатаму. Знаеш дека било кое доживување може да се преживее со тек на време, верувајќи во својата природа.
Почнуваш да сфаќаш дека успехот, творештвото, родителство- е пат на грешки, кои можат да се направат за една или друга плата, да извлечеш искуство и да продолжиш. Грешките тогаш, престануваат да бидат болни. Се’ ова еднаш доаѓа. Подобро порано отколку подоцна.
Подобро со такво искуство, кое дури и ако остава лузни, барем не убива. Разочарува, но не до крај. Ја зема младоста, но подарува уметност, за да се одржи формата. И ужива во својата зрелост.
Аглаја Детешиџе
извор: vk.com/aglayadateshidze
Leave a Reply