Никогаш, ама баш никогаш не ги губиме оние кои ги сакаме. Тие не’ следат, не’ исчезнуваат од нашите животи.
Само се наоѓаме во одвоени соби. Јас не можам да видам што се наоѓа во предниот вагон, но и во него луѓето патуваат исто како и јас и сите други.
Тоа што не можеме да разговараме со нив или што не знаеме што се случува во нивниот вагон, тоа воопшто не е важно: тие се таму. Така и тоа што го нарекуваме ‘живот’ е само воз со многу вагони.
Некогаш сме во еден, некогаш во друг. А некогаш и преминуваме од еден во друг, на пример, кога сонуваме или кога дозволуваме да не’ понесе чудо..
Љубовта секогаш го победува она што го нарекуваме смрт. Затоа не треба да плачеме по нашите најблиски бидејќи и понатаму ги сакаме, а тие остануваат со нас. На луѓето им е многу тешко тоа да прифатат.
Коељо
Leave a Reply