Блог на Елизабет Гилберт, автор на бестселерот ‘Јади, моли, сакај’
Имав 16 години кога првпат не отидов на училиште. Тоа беше лесно да се направи: моите родители заминаа на работа пред мојот училишен автобус, па кога се појави пред мојата куќа во тоа студено зимско утро, едноставно не се качив. Совршен криминал!
И што направив со себе на тој славен украден ден, без надзор на возрасни и без ограничувања за моите активности? Дали се прошетав? Имав секс?
Не. Го запалив каминот, подготвив сад со пуканки, се покрив со ќебето и читав книга. Бев воодушевна и целосно пренесена во книга – Хемингвеј “Сонцето исто така изгрева”. Имав потреба да останам сама со книгата некое време.
Го изгубив тој ден во зборови. Времето помина, а мојата улога во светот (како ќерка, сестра, тинејџерка, студент) веќе немаше никакво значење. Јас случајно се сопнав на клучот за совршена среќа: станав потполно апсорбирана, од нешто што го сакав.
Ве молам, имајте предвид дека апсорпцијата не е иста како одвраќање или опсесија. Да се апсорбира нешто, значи да се биде дел од тоа. Влегов во ликовите, во сонцето, исто така, движејќи се низ денот, живеев и дишев, сакав и умирав со ликовите. Кога излегов од тој занес, бев побогата за едно искуство.
За да се одвлече внимание од нешто, треба да се исчезне, но на добар начин. Еве на пример, кога поминуваат часови и часови, кои им ги посветуваме на нашите паметни телефони, ние не стануваме ништо. Не се збогатуваме; ние само сме избришани. Кога ќе излеземе од тој електронски удар, се чувствуваме повеќе изгубени и празни. И сето тоа не’ прави опседнати со нешто, кое на крајот ќе не’ конзумира и уништи. (Сите зависници се гладни духови кои се опсесивни и постојано се јадат живи од нивната зависност.)
Затоа, трикот на среќата е да пронајдете нешто што ќе ве апсорбира, кое станува нешто кое ќе го следите со посветено внимание. Меѓутоа, за да може овој трик да работи, вашиот единствен мотив мора да биде чиста љубов.
Како млада личност, се посветив себеси на читање, едноставно затоа што го сакав тоа. Било кој друг мотив (желбата за богатство или моќ, на пример) би ја претворило мојата апсорпција во одвраќање или опсесија – и тоа немаше да ме направи среќна.
Гледајќи наназад сега, можам да видам дека некои суптилни работи му се случуваа на мојот ум (и на мојот живот) додека бев во таа состојба на апсорпција. Јазикот на Хемингвеј мирно се преплетуваше во мојата фантазија. Превземав информации за тоа како да создадам едноставни и добри реченици, добар и цврст говор. Со други зборови, научив како да пишувам. Без да сфатам, бев на патеката на мојата сопствена судбина.
Мојата среќа требаше да биде знак дека бев насочена во вистинската насока; така е отсекогаш. Пишувањето сега го апсорбира начинот на кој читам, што веќе еднаш го направив. (Па, всушност, јас и натаму апсорбирам.)
Патем, јас целосно го разбрав тој ден. Директорот ја повика мајка ми на работа, а мајка ми се јави дома, а јас како кукла-одговорив на телефонот. (Јас не сум научена на криминален живот.) Имав големи проблеми. Секако, никој не веруваше дека го прескокнав училиштето само за да читам. Значи, да, бев на поправен две недели, но вредеше, бидејќи нешто поважно се случуваше: бев своја – длабоко во светото поле на постоењето.
Го пишувам овој есеј повеќе од 30 години подоцна. Уште еднаш седам сама во мојата соба исто толку среќна во овој момент, како што бев тој ден во 1986 година. Оттогаш, повеќе од три децении, се обидов многу други работи, за да бидам среќна (секс, љубов, авантури, патувања, храна, пари, вино, чевли, амбиции), но ништо не функционира подобро од ова. Не можам да бидам толку автентична отколку што сум сега.
Елизабет Гилберт
Leave a Reply