Драга Марлин!
Ме замоли да ти напишам писмо за нежноста. Ќе се обидам. Се разбира, нема да се грчам и жалам „О, кога барем би можел, барем делумно…“. Не. Ќе пишувам како што мислам и најдобро што можам. Најважно е да пишуваме едноставно. И искрено. Сè друго ќе следи…
Мислам дека така е Добро. За нежноста. Нежноста се состои од два дела. Од зборови и од гестови. Прво, за зборовите. Кога луѓето умираат, зборовите остануваат. Зборови на гнев, зборови на љубов, зборови на завист, зборови на мудрост. Всушност, ние не замислуваме колку ентитети имаме во облик на зборови.
Зборовите можат да убијат, зборовите можат да воскреснат. Дури и нашиот Бог е само одреден текст. И така, Бог исто така е збор. Да, фактички, и самата Библија започнува со зборовите „На почеток беше зборот…“.
Кога луѓето раскинуваат, во одредена смисла умираат и едни за други. И таму се зборовите. Само зборови. Ништо друго. Често луѓето тогаш до крајот на своите животи се сеќаваат на другата личност само на овој начин: како зборови што некогаш тој ги искажа. И се мачат сеќавајќи се дека некако погрешно одговориле и сè тргнало наопаку како што не посакувале, па дошло до неразбирање и затоа сè се срушило… Тоа е, сетоа тоа биле всушност само зборови, зборови, зборови…
Зборови на гнев, зборови на љубов, зборови на завист, зборови на мудрост… Но, од сите милијарди зборови, постои една мала категорија на зборови кои никогаш, под никакви услови, не можат да предизвикаат штета. Тие можат да донесат само радост и среќа. Тие немаат никаква смисла, не носат никаква двосмисленост, немаат никаква моќ.
Тие се слаби зборови. Подолготрајно, дури и звучни комбинации, некои фонетски облаци… Ова не се зборови-камен. Ова не се зборови од цигла. Овие зборови се зборови на нежност. Можете да ги изговарате безбедно колку и да сакате, без страв дека ќе бидете погрешно разбрани. Тие сигурно и секогаш ќе бидат пријатно слушнати. Тука не може да претерате.
Но! Запомнете дека ретко се користат. На луѓето не им се пријатни да ги изговорат. И дури по долг напор, во борба со себеси, конечно ги извлекуваат од себе: „душо“ или „сонце“…
Испратете зборови на нежност до секој што ќе го сретнете и сите ќе се насмеат, сите ќе бидат во добро расположение. Има магија во зборовите на нежноста. Но, се заглавуваат во грлото ако се усмерени кон погрешната личност.
Понекогаш, дури и малтретирате, на пример, жена, се движите во добар правец, и таа како да се согласува… Останува само мал детал: да кажете и зборови на нежност. Па, едноставно: “драга моја” или “душо”.
И се случува чудо. Се излеваат од вас како водопад, уживате да ги изговарате, сакате да измислите нови, сите понежни од претходните… И ги галите со овие зборови. И што повеќе ги изговарате, таа повеќе сака да ги чуе.
Меѓу зборовите на нежност има и многу тајни зборови. Тие се нарекуваат „нашите зборови“. Кога луѓето се сакаат, тие ги измислуваат овие „нежни зборови“. А кога љубовта умира, умираат и „нашите зборови“. Во другата љубов ќе бидат други „наши зборови“, но овие никогаш нема да бидат. Ако човек земе некој „наш збор“ и го пренесе на друга љубов, тогаш и сам разбира дека прави срамота.
„Нашите зборови“ се многу кршливи. Ако не се изговараат заедно, излегува неверојатно, како шеќерни вулгарности. Ова е важно, Мерилин. Многу е важно да не им ги кажуваме на другите „нашите зборови“. Се надевам дека го разбирате ова…
И за крај, стигнувам до заклучок. Што е нежност? Вистинска нежност? Значи, Мерилин, нежноста е кога изговарате зборови на нежност, па дури и најдобрите „наши зборови“, и истовремено правите гестови на нежност. И оној кон кој е насочена го прави истото.
Еве што е нежноста.
Понекогаш тоа се нарекува и среќа.Тоа е сè.
Вашиот Артур Милер.
Leave a Reply