Како да почнам приказната за тебе, кога таа никогаш не се завршува. Кај мене сѐ брзо поминува, само ти траеш..Не бројам веќе години. Те пуштам во заборав, ама секогаш се враќаш, како писмо на кое пишува- “Не примаме незаборавни”.
Ми недостасуваш. Тоа е мојата најкратка биографија. Кога некој ќе ме праша, што најдобро знаете да работите, јас им велам умеам да те немам.
Јас докторирав да те немам тебе, ама во тоа немање, всушност премногу те имав, повеќе од оние другите кои те имаа секое утро на својата перница. Секогаш беше тука некаде.
На секунда од здивот, на отчукувањето на срцето, на миг од вечноста. Ти си моја приказна без крај, мојата најубава лекција. Да научам да љубам. Безусловно. И кога те немам да те имам.
А ти да научиш да бидеш слободен, а не врзан… Да можеш да сакаш – без допир.. И затоа повеќе никаде не мрдам, бесмислено е да се бега..
Секое наше ново пронаоѓање на себе си, всушност е патување до оној другиот…што засекогаш го љубиш.
Leave a Reply